afscheid van Sucre
Door: Georgine Smits
Blijf op de hoogte en volg Georgine
05 December 2014 | Bolivia, Sucre
Daily life
Het verblijf in Sucre voelde af en toe een beetje aan alsof ik thuis was. School, werken, voorstellinkje bezoeken, regelmatig iets eten of drinken met mensen die ik hier heb leren kennen: gastmoeder Jassel, vrijwilligers, medestudenten, mijn juffen Sara en Carla, beetje buurten met mensen die ik hier en daar ontmoet (een Belg die hier een restaurant heeft, een zenuwachtige Amsterdammer die alleen maar bezorgd was of het eten veilig was, twee meisjes die voor hun studie medicijnen 5 maanden in Suriname gewoond hadden), af en toe een keertje stappen (maar 1x echt “borracha” geweest). Fijn. In de stad weet ik intussen goed de weg, restaurantjes, cafétjes, fijne plekjes om ff te gaan zitten. Maar op een gegeven moment is het genoeg geweest in één en dezelfde stad en ik ben eraan toe om de reis naar Bali te gaan maken.
Spaanse les
Intussen kan ik een klein beetje Spaans spreken en, wanneer mensen langzaam spreken en niet te moeilijk doen, een gesprek volgen. Van mijn docenten heb ik een inkijkje gekregen in het leven van de Bolivianen. Een beetje generaliserend maar het zijn mensen die opstaan voor hun rechten, wanneer het nodig is dan leggen ze het hele land plat en slapen, eten, drinken ze nauwelijks. Ik hoor veel verhalen over sociale misstanden, bijv. een jongetje van 7 dat gaat trouwen met een meisje van 14 omdat hij haar zwanger gemaakt heeft…, een moeder die beviel en dacht dat de baby dood was, het daarom maar in een kleedje wikkelde en in een hoek van de kamer legde en er een dag later achter kwam dat er geluid uit de hoek van de kamer kwam…Een dronken man die zijn baby doodsloeg… Maar ook dingen over het dagelijkse gewone leven hoor ik, het halen van een rijbewijs is hier heel bijv. heel gemakkelijk, een keer slalommen op een heuvel, een keer fileparkeren en dat is ‘t, oefenen mag je gewoon zelf, rijscholen zijn er niet…
Salar de Uyuni
Om toch nog wat meer van Bolivia te zien besloot ik om samen met de andere vrijwilligers naar Salar de Uyuni te gaan. Het is een geweldige reis. Eerst 8 uur met de bus naar Uyuni waar we midden in de nacht aankwamen en bibberend van de kou in hokjes van de pinautomaat schuilden. Toen de tocht naar de oogverblindend witte zoutvlakten, de kleurige lagunes met honderden flamingo’s die klikkende geluidjes maken, eindeloze woestijnen, eilanden met cactussen, stomende sissende geisers, prachtige rotsen en ’s nachts afzien door kou en ademnood op 5000 meter hoogte.
Mijn mannekes…
Ik vind het wel heel moeilijk om afscheid te nemen van de lieve mensen hier, vooral van mijn jongens. Reynaldo vroeg me of ik zijn madrina wil worden, dat is een tweede moeder… Juan Jesus vertelde me dat hij alleen een moeder heeft en dat zijn vader doodgegaan is nadat hij door een slang gebeten is. Fernando vertelde dat zijn ouders zo arm waren dat ze naar Chili vertrokken zijn en de kinderen hier achter gelaten hebben…Heftige verhalen. In de loop van de tijd heb ik ze, met behulp van geld dat ik van familie en vrienden gekregen heb, verwend met loombandjes, kleurboeken en potloden, nieuwe schoenen, een zak vol hygiëne artikelen, cadeautjes uit Nederland, filmbezoek ínclusief cola en popcorn… Ik hoop dat ik ze een aantal momenten zorgeloos heb laten zijn. Wat in principe alle kinderen zouden moeten zijn.
En dan Juan David…
Voor Juan David heb ik geprobeerd om extra geld te verzamelen zodat hij geholpen kan worden. In het ziekenhuis wordt echter alle hoop de grond in geboord. Polio. Dat houdt in dat er geen operatie mogelijk is, dat fysiotherapie niet helpt, in feite heeft hij geen `motor` in zijn been. Ook een brace zou alleen maar een ballast zijn. Het enige wat ik nu heb kunnen doen is een paar krukken kopen zodat hij die over een paar jaar kan gebruiken als extra ondersteuning.
Het afscheid
Ter afscheid werd er een speciaal panfluitconcert gegeven door de jongens Verder een toespraak door “vader” Leo. Hartverwarmend, ik heb duizend kusjes en knuffeltjes gekregen van de jongens en ze vroegen al wanneer ik weer terug kom.
Tal vez proximo ano! Adios Sucre, me gusta mucho <3 <3 <3
Het verblijf in Sucre voelde af en toe een beetje aan alsof ik thuis was. School, werken, voorstellinkje bezoeken, regelmatig iets eten of drinken met mensen die ik hier heb leren kennen: gastmoeder Jassel, vrijwilligers, medestudenten, mijn juffen Sara en Carla, beetje buurten met mensen die ik hier en daar ontmoet (een Belg die hier een restaurant heeft, een zenuwachtige Amsterdammer die alleen maar bezorgd was of het eten veilig was, twee meisjes die voor hun studie medicijnen 5 maanden in Suriname gewoond hadden), af en toe een keertje stappen (maar 1x echt “borracha” geweest). Fijn. In de stad weet ik intussen goed de weg, restaurantjes, cafétjes, fijne plekjes om ff te gaan zitten. Maar op een gegeven moment is het genoeg geweest in één en dezelfde stad en ik ben eraan toe om de reis naar Bali te gaan maken.
Spaanse les
Intussen kan ik een klein beetje Spaans spreken en, wanneer mensen langzaam spreken en niet te moeilijk doen, een gesprek volgen. Van mijn docenten heb ik een inkijkje gekregen in het leven van de Bolivianen. Een beetje generaliserend maar het zijn mensen die opstaan voor hun rechten, wanneer het nodig is dan leggen ze het hele land plat en slapen, eten, drinken ze nauwelijks. Ik hoor veel verhalen over sociale misstanden, bijv. een jongetje van 7 dat gaat trouwen met een meisje van 14 omdat hij haar zwanger gemaakt heeft…, een moeder die beviel en dacht dat de baby dood was, het daarom maar in een kleedje wikkelde en in een hoek van de kamer legde en er een dag later achter kwam dat er geluid uit de hoek van de kamer kwam…Een dronken man die zijn baby doodsloeg… Maar ook dingen over het dagelijkse gewone leven hoor ik, het halen van een rijbewijs is hier heel bijv. heel gemakkelijk, een keer slalommen op een heuvel, een keer fileparkeren en dat is ‘t, oefenen mag je gewoon zelf, rijscholen zijn er niet…
Salar de Uyuni
Om toch nog wat meer van Bolivia te zien besloot ik om samen met de andere vrijwilligers naar Salar de Uyuni te gaan. Het is een geweldige reis. Eerst 8 uur met de bus naar Uyuni waar we midden in de nacht aankwamen en bibberend van de kou in hokjes van de pinautomaat schuilden. Toen de tocht naar de oogverblindend witte zoutvlakten, de kleurige lagunes met honderden flamingo’s die klikkende geluidjes maken, eindeloze woestijnen, eilanden met cactussen, stomende sissende geisers, prachtige rotsen en ’s nachts afzien door kou en ademnood op 5000 meter hoogte.
Mijn mannekes…
Ik vind het wel heel moeilijk om afscheid te nemen van de lieve mensen hier, vooral van mijn jongens. Reynaldo vroeg me of ik zijn madrina wil worden, dat is een tweede moeder… Juan Jesus vertelde me dat hij alleen een moeder heeft en dat zijn vader doodgegaan is nadat hij door een slang gebeten is. Fernando vertelde dat zijn ouders zo arm waren dat ze naar Chili vertrokken zijn en de kinderen hier achter gelaten hebben…Heftige verhalen. In de loop van de tijd heb ik ze, met behulp van geld dat ik van familie en vrienden gekregen heb, verwend met loombandjes, kleurboeken en potloden, nieuwe schoenen, een zak vol hygiëne artikelen, cadeautjes uit Nederland, filmbezoek ínclusief cola en popcorn… Ik hoop dat ik ze een aantal momenten zorgeloos heb laten zijn. Wat in principe alle kinderen zouden moeten zijn.
En dan Juan David…
Voor Juan David heb ik geprobeerd om extra geld te verzamelen zodat hij geholpen kan worden. In het ziekenhuis wordt echter alle hoop de grond in geboord. Polio. Dat houdt in dat er geen operatie mogelijk is, dat fysiotherapie niet helpt, in feite heeft hij geen `motor` in zijn been. Ook een brace zou alleen maar een ballast zijn. Het enige wat ik nu heb kunnen doen is een paar krukken kopen zodat hij die over een paar jaar kan gebruiken als extra ondersteuning.
Het afscheid
Ter afscheid werd er een speciaal panfluitconcert gegeven door de jongens Verder een toespraak door “vader” Leo. Hartverwarmend, ik heb duizend kusjes en knuffeltjes gekregen van de jongens en ze vroegen al wanneer ik weer terug kom.
Tal vez proximo ano! Adios Sucre, me gusta mucho <3 <3 <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
