6e week en verder in Sucre...

6e week en verder in Sucre…

Het overlijden van pap

Ik heb al lang niets meer geschreven. Dat heeft ermee te maken dat mijn vader in de tussentijd overleden is en ik ruim 2 weken naar huis ben geweest. Pap was al een hele tijd depressief en boos en verdrietig en ik hoop dat hij, waar hij ook is, nu rust heeft gevonden.
Toen ik bericht kreeg dat pap stervende was heb ik geprobeerd om zo snel mogelijk naar huis te gaan. Ik kon geen binnenlandse vlucht vinden en moest daarom eerst 12 uur met de bus naar La Paz. Op het vliegveld aangekomen kreeg ik te horen dat pap intussen al gestorven was. Toen ik in het vliegtuig zat werd omgeroepen dat er bezoek was van de narcotica brigade en op mijn koffers zaten dus twee grote stickers dat ze gecontroleerd waren. Op het vliegveld in Madrid pikte de politie mij eruit om te vragen waar ik geweest was, wat ik gedaan had etc. etc. Op Schiphol werd ik er opnieuw tussenuit gepikt door de douane. Dat werd me gewoon teveel en ik moest ervan huilen. Onderweg naar mijn dode vader, alleen maar brave dingen gedaan in Bolivia en dan zo´n hoop gedoe… Achteraf gezien heel logisch, ik ben niet het prototype van de wereldreiziger, daar ben ik te oud voor, dan als vrouw alleen én met twee grote koffers en komend uit het grootste marihuana en cocablad exporterende land ter wereld…

Weer terug in Sucre

Het is vrijdag 10 oktober en ik ben weer terug. Gelukkig had ik me goed verzekerd en kon ik op kosten van de verzekering weer terug vliegen. De vlucht duurde opnieuw wel weer heel lang en ik heb dan last van `onrustige benen`. Mijn benen willen dan de hele tijd lopen en bewegen maar dat is moeilijk op een vliegtuigstoel.
In het huis zijn al mijn boodschappen verdwenen. De meisjes die er werkten dachten dat het spullen van mijn `roommate`Regina waren en hebben alles `weggegooid`. Ik hoop dat ze er blij mee geweest zijn… Ik ben doodmoe maar mijn medekamerbewoonster Isa heeft een feestje en alle hippies van Sucre zijn verzameld in haar kamer. Ze maken heel veel herrie en piesen mijn badkamer onder. Lekker dan…

Verkiezingen

Op zondag 12 oktober vinden de verkiezingen plaats. Iedereen weet al dat Evo Morales opnieuw gaat winnen. Hij lijkt op een indigena (70% van de bevolking is indigena) en dat maakt hem betrouwbaar. De leider van de oppositie is blank en die vertrouwen ze niet. Je hoort verschillende verhalen over Morales, aan de ene kant goed voor de economie en de mensen houden van hem, aan de andere kant een slechtere sociale situatie, alhoewel ik ook weer hoor dat er veel minder bedelaars op straat zijn. Verder heeft Morales een hekel aan Amerika omdat ze daar zo streng de cocainehandel aanpakken en sluit hij daarom vriendschappen met Irak, Iran, Rusland. Als het maar anti-USA is. Vandaag is bijna alles gesloten, alle winkels, heel veel café’s en restaurants. Het is verboden om drank te verkopen, alles om de verkiezingen goed en zonder veel onrust te laten verlopen. In de supermarkt zijn alle stellingen met drank afgeplakt met plastic zodat je er niet bij kunt.

Opnieuw werken in Hogar Mallorca

Ik krijg een hartverwarmend welkom van de jongetjes en deel cadeautjes uit, een autootje, een plastic tol, een zelfbouw vliegtuigje en een sleutelhanger en ik krijg opnieuw kusjes en omhelzingen. Ik ga samen met ze loomen, dat vinden ze geweldig, ze maken ook armbandjes voor mij. Ze komen steeds heel dicht tegen me aan zitten of pakken mijn hand vast. Ze zijn superlief maar ruiken naar plas en kaas en ik zou ze graag een keer flink schoon willen schrobben.

Slaap…..

Ik slaap steeds heel slecht. ´s Ochtends word ik al om een uur of 5 in paniek wakker en dan lijkt het alsof iemand me aan het wurgen is. Ik weet niet wat het is, misschien het hoogteverschil, de overgang, stress die er alsnog uit moet…

Mijn mannen
De jongens maken me wel telkens heel blij dus overdag geniet ik volop. Ik heb veel geld gekregen van familie en vrienden en ga voor de jongens schoenen kopen. Samen met Jerson, Felix en Javier ga ik eerst in een restaurant eten. Aandoenlijk, ze vragen aan de serveerster hoeveel het kost om naar de wc te gaan. Ze eten netjes hun frietjes met mes en vork en weten niet wat ze aan moeten met het stokbroodje dat ze besteld hebben. Ik zeg ze dat ze het gerust met de hand mogen eten en even plat moeten duwen om het in hun mond te krijgen. Daarna gaan we 25 paar ! schoenen kopen, voor een honderd of 5. We zijn wel twee uur bezig voordat we alles bij elkaar hebben. Bij aankomst in het tehuis kloppen de maten dus niet en gaan Felix en ik weer terug om 9 ! paar te ruilen. De jongens zijn er heel trots op en bewaren de schoenen netjes in de doos.

Een paar dagen later ga ik met alle 24 jongens naar de bioscoop. We gaan naar `El libro de la vida` volgens mij een Mexicaanse animatiefilm in 3D. Daar zitten ze dan met z´n allen met een speciale bril op en in hun handen een flesje cola en een doosje popcorn waarvoor ze netjes achter elkaar in de rij hebben gestaan. Voor veel jongens is het de eerste keer dat ze naar de bioscoop gaan. Een aantal van hen had nog nooit op een roltrap gestaan. Ik ben blij dat ik ze, met behulp van het geld van vele anderen, zo´n heerlijk dagje heb kunnen bezorgen.

En nou hou ik op met schrijven, ik zit in een café waar ze steeds muziek draaien van de Beatles maar dan in een loungeversie gezongen door een vrouw, ik ben bang dat ik een spontane uitbraak van diarree krijg… Doei!!!